قوز قرنیه چیست

اکتازی یا قوز قرنیه با تغییرات پیشرونده در عیوب انکساری مشخص می شود، یعنی بیمار از نزدیک بینی رنج می برد و هر 3-6 ماه تعداد نقاط او افزایش می یابد، او دچار آستیگماتیسم و ​​کاهش بینایی می شود. این عوارض ناشی از بیرون زدگی قدامی قرنیه و اکتازی قرنیه است که معمولا در دوران بلوغ اتفاق می افتد.

بروز قوز قرنیه در خانواده هایی که سابقه این بیماری را دارند چندین برابر سایرین است. این بیماری هر دو چشم را متفاوت تحت تأثیر قرار می دهد، یعنی یک چشم بیشتر و دیگری کمتر تحت تاثیر قرار می گیرد. قوز قرنیه می تواند همراه با بیماری های دیگری رخ دهد که شایع ترین آنها “اتوپیا” یا زمینه آلرژیک در خانواده است، مانند آلرژی های بهاری، آسم، کهیر و همچنین اختلالات کروموزومی مانند سندرم داون.

کسانی که از این مشکلات رنج می برند باید از نظر سلامت چشم و عوارض قوز قرنیه در دوران بلوغ غربالگری شوند.

یکی از علل و ایجاد این بیماری مالش طولانی مدت چشم است. مناطق خشک و آلرژی زا غالب است. قوز قرنیه نقض ساختار قرنیه است که هم در اثر ژنتیک، آتوپی یا مالش طولانی مدت رخ می دهد و هم به دلیل شل بودن قرنیه و فشاری که از داخل چشم به چشم وارد می شود. نقطه و قسمتی از قرنیه، این قسمت قابل توجه می شود، در نتیجه سطح قرنیه ناصاف شده و دچار آستیگماتیسم می شود.

راه حلی برای جلوگیری از تغییرات پیشرونده قوز قرنیه

مهمترین روش پیشگیری از قوز قرنیه که امروزه مطرح می شود تقویت قرنیه به محض تشخیص قبل از 20 سالگی به کمک “کراس لینکینگ” است. در این روش ریبوفلاوین ویتامین B2 به مدت 30-20 دقیقه در قرنیه ریخته می شود، سپس از روش های مختلف برای تابش اشیاء فرابنفش با دوز معین به قرنیه به مدت 10 تا 30 دقیقه استفاده می شود، پیوندهای پروتئینی جدید در رشته های کلاژن قرنیه ظاهر می شود. قرنیه و تغییرات ساختاری در سطح سلولی قرنیه قوام قرنیه را تقویت می کند، مقاومت قرنیه را افزایش می دهد و از سایر تغییرات پیشرونده جلوگیری می کند. بنابراین اگر این عمل به موقع و در مراحل اولیه انجام شود، باعث توقف بیماری می شود و در آینده نگرانی ایجاد نمی شود و در صورت عدم انجام به موقع، کاهش بینایی و کاهش بینایی را در پی خواهد داشت. مهمترین ویژگی قوز قرنیه در دوران بلوغ با کاهش پیشرونده بینایی، نزدیک بینی و آستیگماتیسم و ​​همچنین با پیشرفت بیماری همراه است، زیرا با وجود استفاده از عینک، آستیگماتیسم ناهموار است. دید بیمار به طور کامل اصلاح نمی شود و فاقد بینایی است. تشخیص زودهنگام قوز قرنیه را می توان بر اساس تجسم یا توپوگرافی قرنیه، بررسی ضخامت قرنیه از مرکز به سمت اطراف با استفاده از دستگاه های Orbscan، Pentacam یا OCT انجام داد. راه درمان قوز قرنیه پس از تشخیص، جلوگیری از پیشرفت آن و دید صحیح است که در مراحل اولیه شامل تجویز عینک، تجویز لنزهای تماسی مانند لنزهای تماسی نرم در بدن است. در مراحل بعدی، اینها لنزهای هیبریدی جدید و لنزهای اسکلرال هستند. اگر بیماری با این موارد کنترل نشود یا بیمار تمایلی به استفاده از لنزهای سفت نداشته باشد، روش بعدی تغییر شکل قرنیه و بازسازی شکل قرنیه است. لیزر فمتوثانیه با فناوری لیزر فمتوثانیه می تواند به خوبی شکل و قوز قرنیه را تغییر دهد، در این موارد بیمار با عینک یا لنزهای تماسی دید خوب و کافی پیدا می کند.

در صورتی که برای اصلاح بینایی نیاز به عینک باشد و بیمار تمایلی به استفاده از عینک نداشته باشد می توان از لنزهای جدید داخل چشمی مانند ICL و Toric-on استفاده کرد که در بهبود بینایی این افراد بسیار موثر است. در صورت عدم مراجعه بیمار به پزشک و پیشرفت بیماری و ایجاد لک در قرنیه یا کاهش شدید دید، عمل نهایی پیوند قرنیه است که به صورت لایه ای انجام می شود و بیماران کاندید این عمل باید نگران باشند.

افتادگی پلک در بزرگسالان معمولاً نتیجه اختلال در عملکرد گروه ماهیچه ای پلک است که پلک را به سمت بالا می کشد. این نقص باعث افتادگی پلک می شود. افتادگی پلک ممکن است ارثی باشد (پتوز مادرزادی) و از بدو تولد وجود داشته باشد. در این حالت عضله بالابر معیوب است.

افتادگی پلک مادرزادی می تواند خفیف یا شدید باشد و اگر افتادگی پلک درمان نشود، می تواند منجر به آسیب دائمی بینایی شود که از طریق لیفت پلک رفع میشود. برخی از بزرگسالان به دلیل افزایش سن، ضربه چشم، جراحی آب مروارید یا استفاده از لنزهای تماسی، پتوز اکتسابی را در طول زندگی خود تجربه می کنند. استفاده مکرر از لنزهای تماسی به عضله پلک بالابر آسیب می رساند.

عوارض عصبی مختلف مانند میاستنی گراویس یا دیستروفی میوتونیک باعث افتادگی پلک می شود، اگرچه این موارد کمتر دیده می شود. علاوه بر این، یک تورم یا کیست بزرگ روی پلک فشار می آورد و باعث افتادگی آن می شود. همچنین درمان های غیر جراحی برای افتادگی پلک وجود دارد که شامل تمرینات پلک، تزریق ژل، تزریق بوتاکس، تزریق پی آر پی، فرکانس رادیویی و لیزر درمانی می شود.

در لیفت صورت پس از بیهوش شدن بیمار، پزشک چربی اضافی و پوست شل را برمیدارد و پوست صورت را سفت می کند. گاهی لازم است بافت های زیرین پوست صورت سفت شوند و پزشک بر اساس تشخیص خود رباط ها و محفظه های چربی را سفت می کند.لیفت ابرو ظاهر ابروها را بهبود می بخشد، صورت را باز می کند، چین و چروک زیر ابرو را کاهش می دهد و چشم ها را بزرگتر نشان می دهد.

روش های گوناگونی برای بالا بردن ابروها وجود دارد. تغییر شکل ابروها برای ایجاد تعادل در صورت، تغییر شکل صورت و ایجاد ظاهری متفاوت برای چشم ها، مانند پهن یا بزرگتر کردن آنها، لیفت ابرو نامیده می شود.